Wśród najbardziej popularnych i najczęściej wymienianych zalet ślazu dzikiego wymienia się w szczególności:
– nieżytach dróg moczowych,
– w zaparciach,
– biegunkach,
– chorobie wrzodowej żołądka,
– dysfunkcjach dwunastnicy,
– zaburzeniach trawienia,
– suchym kaszlu,
– trudnościach w odkrztuszaniu,
– łagodne schorzenia nieżytowe gardła i krtani,
– na rany, wrzody,
– do płukania jamy ustnej i gardła,
– w celach irygacyjnych,
– nadżerce itp.
W skład ślazu dzikiego wchodzą w większości kwaśne, śluzowate polisacharydy, zasadniczo rozgałęzione galakturonormanany (glukoza, ramnoza, galaktoza, kwas glukuronowy) około 8% i 15-17% soli mineralnych, poza tym w liściach występują niewielkie ilości substancji garbnikowych, flawonoidy, wśród nich również siarczany flawonoidów, w kwiatach natomiast antocyjanowe barwniki (glikozydy malwidyny i delfinidyny).
Zaletą ślazu dzikiego jest leczenie stanów zapalnych górnych dróg oddechowych, żołądka, jelit. Preparaty ślazowe działają jako środki łagodzące kaszel mają duże znaczenie tam, gdzie w wyniku ciągłego kaszlu nastąpiło podrażnienie błony śluzowej. Stosowane również jako środek łagodzący przy podrażnieniach i w nieżycie żołądka. Śluzy sprzyjają gojeniu się tan wewnętrznych, uszkodzeń błon śluzowych oraz wrzodowych żołądka.
Sposób użycia
Przygotowanie naparu
Przepis: należy 2 łyżki kwiatów, ziela lub liści zalać 1 szklanką wrzącej wody; następnie odstawić na 30 minut i przecedzić. Wskazane jest picie kilka razy dziennie po 100 ml (ok. 6 razy w ciągu doby); niemowlęta – 1- 3 łyżki naparu 4-6 razy dz.